Bebekler neden yüksek sesle güler?

Bu soruyu soran ilk kişi değil. Darwin, bebeklik çağındaki oğlunda gülmeyi inceledi ve Freud, gülme eğilimimizin bir üstünlük duygusundan kaynaklandığına dair bir teori geliştirdi. Bu yüzden bir başkasının ıstırabını görmekten zevk alıyoruz ve buna şakşak tarzı şakalar ve kazalar iyi örneklerdir çünkü o biz değiliz!

İnsan gelişiminin büyük psikoloğu Jean Piaget, bebeklerin kahkahalarının zihinlerinin içini görmek için kullanılabileceğini düşündü. Gülerseniz, bir dereceye kadar 'şakayı anlamanız' gerekir. İyi bir şaka tamamen beklenmedik ve kafa karıştırıcı olmakla tahmin edilebilir ve sıkıcı olmak arasında dengelenir. Bu nedenle, bebeklerin ne zaman güldüğünü incelemek, onların dünyayı nasıl anladıklarına dair fikir edinmenin harika bir yolu olabilir, diye düşündü. Ancak bunu 1940'larda önermesine rağmen, bu fikrin düzgün bir şekilde test edilmesi gerekiyor. Bazı çok ünlü araştırmacıların konuyu incelemesine rağmen, modern psikoloji tarafından ihmal edilmiştir.

Londra Üniversitesi'nden Birkbeck'ten Addyman bunu değiştirmeye çalışıyor. Bebeklerin dünyayı tam olarak nasıl anladıklarını anlamak için kahkahayı kullanabileceğimize inanıyor. Bebekleri neyin güldürdüğüne dair dünyanın en büyük ve en kapsamlı araştırmasını tamamladı ve ilk sonuçlarını geçen yıl Berlin'deki Uluslararası Bebek Çalışmaları Konferansı'nda sundu. Web sitesi aracılığıyla dünyanın dört bir yanından 1000'den fazla ebeveyne bebeklerinin ne zaman, nerede ve neden güldükleri hakkında sorular sorarak bir anket yaptı.

Sonuçlar araştırma konusu gibi iç açıcı. Bir bebeğin ilk gülümsemesi yaklaşık altı haftalıkken, ilk gülüşü yaklaşık üç buçuk aylıkken gelir (bazılarının gülmesi üç kat daha uzun sürse de bebeğiniz henüz ilk kıkırdamasını yapmadıysa endişelenmeyin). Peekaboo, bebekleri güldürmek için kesin bir favoridir ancak gıdıklama, bebeklerin gülmesinin en çok bildirilen nedenidir.

Bebekler, başka biri düştüğünde değil, düştüklerinde gülmeye daha yatkındır.

Daha da önemlisi, ilk kıkırdamadan itibaren, anket yanıtları bebeklerin diğer insanlarla ve onların yaptıklarına güldüklerini gösteriyor. Bir şeyin gıdıklandığının sadece fiziksel hissi yeterli değildir. Bir şeyin birdenbire ortadan kaybolduğunu veya ortaya çıktığını görmek de yeterli değildir. Sadece bir yetişkinin bebek için böyle şeyler yapması komik. Bu, bebeklerin yürümeden veya konuşmadan önce ve kahkahalarının sosyal olduklarını gösterir. Bir bebeği gıdıklarsanız, görünüşe göre sadece gıdıklandıkları için değil, siz onları gıdıkladığınız için gülerler.

Dahası, bebekler düşen insanlara gülme eğiliminde değildir. Bir başkası yerine düştüklerinde ya da üzgün olduklarında ya da nahoş bir şekilde şaşırdıklarında değil, başkaları mutlu olduğunda gülmeleri çok daha olasıdır. Bu sonuçlardan, Freud'un teorisi (her halükarda, gerçek çocuklarla ilgili herhangi bir titiz resmi çalışma yerine yetişkinlerle yapılan klinik görüşmelere dayalı olarak geliştirildi) tamamen yanlış görünüyor.

Ebeveynler, erkek bebeklerin kız bebeklerden biraz daha fazla güldüğünü bildirse de her iki cinsiyet de anneyi ve babayı eşit derecede komik buluyor.

Addyman veri toplamaya devam ediyor ve sonuçlar netleştikçe analizini, kahkahanın bebeklerin gelişen dünya anlayışını nasıl izlediğini göstermek için kullanabileceğini umuyor; nesnelerin çevrimiçi olduğunu hatırladığımızda bu sonuç mantıklı görünüyor.

Bilimsel potansiyeline rağmen, Addyman'a göre bebek kahkahası bir araştırma konusu olarak "garip bir şekilde ihmal ediliyor". Bunun bir nedeni, projenin bir sonraki aşamasında bu sorunu çözmeyi planlamasına rağmen, laboratuvarda bebekleri güvenilir bir şekilde güldürmenin zorluğudur. Ancak konunun kısmen ihmal edildiğini söylüyor çünkü 'uygun' bilimin inceleyeceği bir konu olarak görülmüyor. Bu, Addyman'ın yıkmayı umduğu bir önyargıdır, onun için kahkaha çalışması kesinlikle şaka değildir.

Kaynak: BBC