Kalben: Hayran olduğum insanlarla aynı yerde olmak çok mutlu ediyor

Ay çok farklılar! (Gülüyor.) Kitap yazmak beni çok daha fazla yoruyor sanırım. Şarkılar bir anda geliyor ve ortaya çıkıyor. Yazı yazana kadar canım çıkıyor. Şimdi bir kitap üzerinde çalışıyorum ama aylardır çalışıyorum. Elimde sadece 20 sayfa var. Yazmak için belki de biraz daha yaş almalı. Hayatım durdu sanırım, konserlerdeyiz hep... Kalem şimdi küstü bana. Ama Güney’e gidip dinlenirken yazmayı deneyeceğim.

Kalemin sana küsmemiştir belki. İlk kitabını geçim derdinin olduğu bir dönemde otobüs yolculuğunda yazmışsındır. Bu ‘Paraya tapan insanlarla dalga geçmek istedim’ tür mücadeleler yaratıcılığını tetiklemiş olabilir. Belki eskisi gibi değildir...

Öyle değil, mücadele hep var ancak müzik hayatımda baskın. Sürekli onu düşünüyorum. Biraz ona âşık olduğum için her şeyi boşladım. Üçüncü albümümü tamamladım mesela, aklım hep onda. “Şampanyalar içiyorum, denize nazır evimdeyim ve keyiften delirdim” gibi bir durum yok. Biz 8 kişilik bir ekibiz, bir ekmeği paylaşıyoruz. Müziğimizi her yerde yapmayı tercih ediyoruz ki bu da uygun paralar demek oluyor. Çok büyük beklentilerimiz yok. Ayrıca bir kadınım ve kadın olarak çılgınca bir mücadelem var. Benim sözümü dinleyin, neden erkekler aranızda konuşuyorsunuz diye uğraşıyorum. İnsan olarak kendimce karanlıklarım var, dünyadan aldığım haberler beni çok etkiliyor.

Hiç üretiminin duracağını düşünüp endişeleniyor musun?

Hayır. Hayatta öyle bir dönem gelirse, o olur. Buna yaşamak deniyor. Henüz olmamış bir şeyin paranoyası içine giremem. Yapamazsam sevenlerime “Artık yapamıyorum ben domates yetiştireceğim, masa yapacağım” falan derim. Müziği yapmakta da yapmamakta da özgürsün.

“Masa” dedin de, diğer röportajlarında da denk geldim. Bir örnek verirken hep marangozluk üzerine veriyorsun. Nedir bu takıntı?

Evet! Yakalamışsın ya! Güney’de yerleşeceğim yerde harika bir marangozla tanıştım, yani operasyon başlıyor gençler. Kalben sehpaları. (Kahkahalar) Çocukluğumun büyük bir kısmı babaannem ve dedemin köyünde geçti. Her zaman hayatımızın içinde ağaçlar vardı. Ağaçların ölülerinden evimize güzel şeyler yapmak vardı. Akrabalarımdan bazıları marangozdu, onların atölyelerinde onları izleyerek büyüdüm. Babam bana her yerleştiğimiz evde salıncak yapardı. Sanki aileye yaklaştıran bir şey var ağaçlarda, ormanlarda.

Yaşlandığında nasıl birisi olursun sence?

Aksi! (Gülüyor.) Kesin patates gibi biri olurum. Komik olurum. Bir sürü hikâye anlatırım geveze geveze. Kesin yine deli gibi âşık olurum. Umarım etrafımda bir sürü torun tombalak olur. Onlarla eğleniriz. Doğa gezilerine çıkarız, bulutlardan şekiller yaparız. Umarım sevdiğim insanlarla yaşlanıyor olurum.

"SİZİ HAYATIMDA İSTEMİYORUM"

“Efendi” parçanda bir söz var ve en çok alıntılanan sözlerinden sanırım. “Sen kendini efendi san köleler bilmez efendiliği...” Bu sözü yazarken ne düşündün?

Çok severek yaptığım bir şeyi nasıl koruyamadığımı gördüm. Ahmak olduğumu gördüm aslında. Bir şeyleri ne kadar bilmediğimi, müzik sektörünün bambaşka bir şey olduğunu gördüm. Müziğe sahip çıkamadığım için kendime darıldım. Beni başka yollardan dolandırmaya çalışan insanlara da çok kırıldım. Bunu göstermekten, söylemekten ve hatta bağırmaktan hiç utanmadım. Müzikle paranın bir ilgisi yok. Elbette onunla geçiniyoruz bundan söz etmiyorum. İnsanın emeğini çalmaktan söz ediyorum. Paraya tapan insanlarla dalga geçmek istedim. Çok paranız olsa da müziği hissedemeyebilirsiniz, zengin olsanız da gidin çünkü sizi hayatımda istemiyorum.

Müzik sektöründe yaptığın hataları fark edip ders alabildin mi?

Çok sevgili Cem Adrian bana öyle güzel akıl verdi ki. Bana ilk o yol gösterdi, bende yeri ayrıdır. Beni yerden yere de vursa hiç önemli değil, çok seviyorum onu. Onun aydınlattığı yolda yürümeye ve bir şeyleri fark etmeye başladım. Bence müzisyenler başlarına gelen kötü şeyleri daha çok anlatmalı. Sanki bir tek onlara oluyormuş gibi içlerine atmamalılar. Genç müzisyenlere teliften, menajerlik oranlarından bahsetmeliler. Sadece para bazlı olmuyor. Benim ekibimde para için çalışan birinin barınması mümkün değildi ve o insanlar her zaman ekipten elendiler. Çünkü bu pop değil, para için yapılmıyor. Nil Karaibrahimgil ve Göksel’in de çok güzel destekleri oldu. Anladım ki bazen bir şeye “hayır” demek “evet” demekten daha iyi.

Biraz önce müzisyen dostlarının isimlerini saydın. Sanki alternatif, folk müzik yapanlar hep yakın arkadaşmış gibi. Öyle mi?

Evet. Benim çok sevdiğim insanlar var ama bir komünlükten söz edemem. Herkesin ayrı bir dünyası var. Ben herkesle tek tek görüşüyorum. Biz yıldızlar gibiyiz, bazen çarpışıyoruz ve tozlarımız yağıyor insanlar üzerine. Bazen de birbirimizin uzağından geçip gidiyoruz. Hepimiz dost olmak zorunda değiliz ama olduğumuz zaman da çok güzel oluyor. Amazorlayınca olmuyor, onu da öğrendim.

"SEVİLMEDİĞİM ZAMAN HIRÇINLAŞIYORUM"

Hayal gücü kuvvetli insanların genelde çocukken hayali arkadaşları olur denir. Senin de var mıydı?

Anlatacağım galiba. (Gülüyor.) Bir gün yan komşularımız bize geldi. İlk defa geliyorlar, genç evli bir çift. Bizim Balıkesir Edremit’te çok güzel dubleks bir evimiz var. Anneme piyangodan para çıkmış, babamla ikisi emekli parasını üstüne koyup bu kırık dökük evi almışlar. Bir terasa da salıncak yapmışlar, ben orada sallanıyorum. Kendi kendime oyun oynuyorum. Neyse yan komşularımız geldi bize ve anneme şunu sordular: “Kalben’in kardeşi nerede?” Annemle babam birbirine baktılar, annem “Kalben’in kardeşi yok ki” dedi. Onlar da “Kalben bütün gün kiminle konuşuyor o zaman?” diye sordular. (Gülüyor.) Bunu duyan psikiyatristler, selamlar hepinize! Sadece yalnız bir çocuktum, üstüme gelmeyin. Yalnızlığın etkisi var... O yüzden bir sürü hayali arkadaşım vardı.

Çok tatlısın, umut dolusun ama karanlık bir yanın yok mu?

Var. Sevilmediğim zaman çok hırçınlaşıyorum. Çok sevdiğim biri bana sevgisini verip sonra da alırsa çok hırçınlaşıyorum. Emeğimin karşılığı verilmediğinde, yalan söylendiğinde, biriyle birlikteyken o başka bir şeye özlem duyuyorsa hırçınlaşıyorum. Hep ânı paylaşmak istiyorum, başaramadığımda karanlık tarafım ortaya çıkıyor. Ama son 1 senedir o tarafımı eğittim. Karanlık bir tarafın olsa da onun da bir güneşe ihtiyacı var. Acıdan beslenmiyorum.

Ama acıdan beslenen birine hayransın. Müslüm Gürses’e...

Çok büyük hayranıyım. Onunla şarkı söyleyebilseydim çok büyük bir hayalim gerçek olacaktı. Parçalarında beni çeken şey, müziği ve aşkı. Şarkı söylemeye ve kadınına aşkı... Ben Müslüm Gürses’in aşkını çok seviyorum. Onun için Müslüm’ü hiçbir zaman herhangi bir arabesk üstadıyla aynı yere koyamam.

"ALLAH'TAN BİTTİ"

“Yalakanım Bebeğim” parçan konserlerde haykıra haykıra söyleniyor. Neden yalaka kelimesini tercih ettin?

TRT’nin en sevdiği parça! (Gülüyor.) Çok gözlemlediğim bir şey var ki kendimde de görüyorum bunu. Birini seviyoruz, beğeniyoruz ve birine bürünüyoruz. Acaba şimdi arasam hoşuna gider mi, şimdi mesaj atsam döner mi, o bu şarkıyı dinlesem beğenir mi gibi düşünüyoruz. Sinemaya gitmeye karar veriliyor, “Sen seç aşkım” diyoruz. Aslında ilişkilerde de özgür değiliz. Kendimizi olduğumuz gibi kabul edip ben buyum, böyle seviyorum ve böyle aşk yaşıyorum demek çok zor bizim toplumumuzda. Biraz o tatlı yaranma hali, pohpohlama hali var. Ben de tam olarak öyle bir ilişkinin içindeydim bu parçayı yazdığımda. Allah’tan bitti. Şimdi bunun sadece parodisini yaşıyorum.

Pop hep var ama sen o kültüre ait değilsin. Sahneye dağınık ve canının istediği gibi çıkıyorsun ama özensiz değil. Muhteşem görünme kaygıların yok. Bu nedenlerden bir kitlenin kahramanısın. İllüstrasyonların yapılıyor, isimlerinin rozetlerini takıyorlar. Sen ne hissediyorsun?

Çok güzel bir şey söyledin, utandım. Sanırım o kadar birbirimize benziyoruz ki onlarla. Zaman o kadar bütünlüklü bir şey ki onun içinde birlikte yüzüyor gibiyiz. Hangi sosyal yapıdan olursak olalım bir zamanı paylaşıyoruz. Biz bu denizi, bu saçı, bu pantolonu paylaşıyoruz. Sürekli parlayamam ben. Böyle yaşamak beni mutlu ediyor.

Rahmetli annen senin diplomat olmanı istemiş. Bugün karşımda diplomat Kalben oturuyor olsaydı nasıl biri olurdun, ne yapardın?

Dış politika konuşuyoruz değil mi? (Gülüyor.) Kesinlikle sürekli şaka yapmaya çalışan, gerginlik olduğunda aradan dereden çıkıp “Yapmayın böyle, bu dış politika yanlış. Vurmayın birbirinize gelin çay içelim” falan diyen biri olurdum. Ama gerçekte ben onu beceremezdim çünkü yalan söyleyemiyorum. Ne yazık ki politikada yalanın bir yeri var. Bunun üzerine kitaplar, makaleler var. Müzik çok dürüst. Müzikte saklanmam mümkün değil. Zaten annem de beni görüyordur ve eminim mutludur.

KALBEN'İN ŞARKILARINDAN 5 KELİME

Aile arabası: Datça. Öyle bir seyahat planlıyorum.

Ayrılık mektubu: Sonsuzluk. Sanki sonsuza kadar onlardan yazacakmışım gibime gelir.

Dolmuş: Bip bip! Dolmuş kornalarına hastayım.

Küçümsemek: Asla. Tek aslam sanırım. Kavga etmeyi çok seviyorum. Bazen kibirli ya da gıcık da olabilirim ama küçümsemeyi sevmiyorum. Biri beni küçümseyince sinirleniyorum, laf sokuyorum. George Costanza gibi oluyorum. Arabayla geri dönüp “Bir dakika sana bir lafım daha var, bitmedi bu iş” falan diyorum. Deliriyorum. Tam bir küçük esnafa dönüyorum, süpermarkete sapanla taş atıyorum gibi. (Gülüyor.)