Esra Şaşmaz ile Masal Zamanı: Kartal ile Çalıkuşu
Dağların, denizlerin, ormanların ve bozkırların tüm kuşları bir gün kendilerine bir kraliçe seçmek için toplandılar. Ama saatlerce konuşmalarına rağmen anlaşamadılar
Bazıları kartalın kraliçe olmasını istiyordu. Bazıları da çalıkuşunun. "Neden karar vermek için bir sınav yapmayalım" diye önerdi çalıkuşu.
En yükseğe kim uçabilirse o kraliçe olsun. Diğer kuşlar küçük çalı kuşundan böyle tuhaf bir önerinin gelmesine şaşırdılar. Ama tartışmaktan yoruldukları için kabul ettiler. Böylece iki kuş uçuşa geçti.
Çalıkuşu küçük kanatlarıyla pırpır ederken kartal güzel uzun tüylerini gerdi ve büyük çemberler çizerek yükseğe çıktı. Çalıkuşu yükselebildiği kadar yükseldikten sonra hafifçe kartalın sırtına bindi.
Kartal gittikçe yükseldi, yükseldi sonunda aşağıdaki kuşların dağın tepeleri arasında ancak seçebildiği küçük bir beneğe dönüştü. Artık daha fazla yükselemeyince zarifçe yere doğru kayarak indi.
"Kartal en yükseğe uçtu" diye bağırdı kuşlar. "Kraliçemiz o olacak." Tam o anda herkesin şaşkın bakışları karşısında kartalın sırtındaki tüylerin arasından küçük bir kafa belirdi.
"Hayır ben olmalıyım" diye cıvıldadı çalıkuşu.
"Kartal daha yükseğe çıkamayacağı ana kadar burada saklandım. Sonra kanatlarımı çırpıp bir anlığına daha yükseğe uçtum."
Çalıkuşunun sözleri pek çok şakıma, ötme, gıdaklama ve cıvıldamaya neden oldu. Ama bu kez herkes aynı fikirdeydi.
"Dağın zirvelerine tek başına ulaşamadın çalıkuşu" dedi bay kuş. "Kartal en yükseğe uçtu. Üstelik bunu seni taşıyarak yaptı."
Bunun üzerine bütün kuşlar yeni kraliçeleri kartala tezahürat yaptılar. Çalı kuşu oradan kaçtı ama o gün bilgeliğin ne olduğunu öğrendi.
Bir daha çok uzaklara uçmaya ve olmadığı bir şeymiş gibi davranmaya hiç kalkışmadı.
Gökten üç elma düştü. Biri bu masalın başına, biri bu masalı dinleyenin başına, biri de bu masalı seslendirenin başına. Hoşçakalın!
