Babalar Günü'nde seyredebileceğiniz 30 film

Bisiklet Hırsızları (1948)
(Ladri di Biciclette)

Vittorio De Sica'nın yönettiği, İtalyan Yeni Gerçekçiliği akımının başyapıtlarından biri olan film, ekonomik kriz döneminde iş arayan bir babanın öyküsünü anlatır. İkinci Dünya Savaşı sonrasında Roma'da hayat gerçekten çok zordur. Ama bir babanın görevi en zor koşullarda dahi çocuklarına bakabilmek değil midir? Luigi Bartolini’nin romanından Cesare Zavattini tarafından uyarlanan filmde, kendisine zar zor bisikletiyle yapabileceği bir iş bulan 2 çocuk babası Antonio, tam da hayata bağlandığı dönemde bisikletini çaldırır. Bulamazsa işini kaybedecektir. Antonio, oğluyla birlikte Roma sokaklarında bisikletini arar, hayata tutunmaya çalışır. Finalde bir “bisiklet hırsızı” olarak yakalandığında oğlunun onu sahiplenerek kurtarması, sinema tarihinin en unutulmaz ve göz yaşartıcı sahnelerinden biridir.

Gelinin Babası (1950)
(Father of Bride)

Edward Streeter'in romanından uyarlanan ve usta sinemacı Vincente Minnelli tarafından yönetilen filmde Spencer Tracy, kızının evlilik hazırlıklarını yürüten bir babayı canlandırıyor. Küçük prensesinin evden gidecek olması, onun için yeterince hüzünlüyken yolunda gitmeyen birçok şey vardır. Düğün organizasyonunda çıkan sorunlar, sürekli artan davetli sayısı ve berbat düğün provası nedeniyle aslında her an kaçıp gitmeye hazırdır... Elizabeth Taylor'ın gelini canlandırdığı “Gelinin Babası”, 1950'lerin en popüler romantik komedilerinden biriydi. Gişede çok başarılı olmuş ve devamı bile çekilmişti. Bir babanın psikolojisini, kızı için kurduğu hayalleri ve beslediği umutları gerçekten iyi anlatan bir filmdi. 1990'larda Steve Martin'in oynadığı bir yeniden çevrimi de yapılmıştı. Sonuçta, hiç eskimeyecek bir konu olduğu kesin...

Bülbülü Öldürmek (1962)
(To Kill A Mockingbird)

Harper Lee'nin aynı adlı çok satan romanından sinemaya uyarlanan ve Robert Mulligan tarafından yönetilen filmin, özellikle ABD'de birçok kuşakları derinden etkilediği söylenebilir. Gregory Peck'in oynadığı avukat Atticus Finch, vicdan sahibi bir baba olarak belleklerde unutulmaz bir yer edinmiştir. O yoksulları, ezilmişleri destekleyen, haksızlığa uğrayanları koruyan ve adalet isteyen bir avukattır. Ama aynı zamanda, her tür zorbalığa karşı çocuklarını korumak zorunda olan bir babadır. Çoğunluğun baskısına karşı çocuklarına iyi ile kötüyü, doğruyla yanlışı ayırt etmesini öğretir... Atticus Finch, Amerikan sineması tarihinin kuşkusuz en unutulmaz babalarından biridir. Hepimizi babalığın anlamı üzerine yeniden düşündürür...

Askerin Babası (1964)
(Father of a Soldier–Jariskatsis mama)

Yıllar önce TRT ekranlarında gösterilen ve bir kuşağın hafızasında kalıcı yer edinen göz yaşartıcı, duygusal bir Sovyet sineması klasiği… Gürcü yönetmen Revaz Chkheidze’nin imzasını taşıyan film, savaşın sürdüğü 1942 yazında açılıyor. Asker oğlunun yaralanıp hastalandığı haberini alan Gürcü çiftçi Giorgi Makaraşvili, onu bulmak üzere yola çıkıyor. Hastaneye vardığında oğlunun iyileştiğini ve yeniden cepheye gönderildiğini öğreniyor. Bunun üzerine, askerlik için çok da genç olmayan Giorgi evine dönmektense orduya katılmayı ve oğlunu bulmayı istiyor… Baba rolündeki Sergo Zakariadze’nin oyunculuğuyla akılda kalan film, baba sevgisi üzerine çekilmiş en dokunaklı filmlerden biri…

Baba I (1972)-Baba II (1974)
(The Godfather-The Godfather: Part II)

Baba ve oğlun trajedisini uzun yıllara yayılan bir hikâye içinde anlatması nedeniyle birbirinden ayrılması güç iki film... Baba Vito Corleone'nin (Marlon Brando) yoksul bir göçmen olarak geldiği ABD'deki ilk amacı hayata tutunmaktır. Vahşi kapitalizmin çarkları altında ezilmemek, ailesini korumak adına oyunu “kurallarına göre” oynar ve karşısına çıkan kötü adamları öldürür... Yıllar içinde yasa dışı bir organizasyonun liderliğine kadar yükseldiğinde tek hedefi çocuklarını elinden geldiğince bu işin dışında tutmaktır. Özellikle Michael göz bebeğidir. Gelecekte onun ipleri elinde tutan, “büyük ve temiz” bir adam olmasını ister. Ama Michael, tıpkı babası gibi ailesini korumak için yasa dışı işlere girmek zorunda kalacak, örgütün başına geçecektir. Francis Ford Coppola'nın yönettiği iki film, birbirlerini korumak için suç dünyasının bataklığına saplanan baba ve oğlun öyküsünü destansı bir tarzda anlatıyor.

Bizim Aile (1975)

Böyle bir seçkide Yeşilçam'ın en baba oyuncularından Münir Özkul'u ve onun canlandırdığı baba karakterlerini unutmak elbette mümkün değil. Ergin Orbey'in yönettiği filmde, 4 çocuklu Yaşar Usta ile 3 çocuklu Melek Hanım, mahallelinin ısrarıyla evlenirler. Çocukları önce bu durumdan hoşlanmaz ama giderek birbirlerine bağlı, sevgi dolu büyük bir aile haline gelirler. Münir Özkul’un, gelininin babası zengin işadamına “Sen milyarder, fabrikalar sahibi Saim Bey! Sen mi büyüksün? Hayır, ben büyüğüm. Sen bir hiçsin. Çünkü biz birbirimize parayla pulla değil sevgiyle bağlıyız” dediği o film... Finalde Alev (Itır Esen) aile sıcaklığına doğru koşarken biz de o evde onlarla olmak, Münir Özkul'a sarılmak isteriz...

Gülen Gözler (1977)

Münir Özkul’un 1970’li yıllarda canlandırdığı “dürüst, namuslu, alçakgönüllü, vicdan sahibi, merhametli baba” karakterleri arasında en çok sevilenlerinden biri hiç kuşkusuz Marangoz Yaşar Usta’dır... Usta sinemacı Ertem Eğilmez'in yönettiği “Gülen Gözler”de 5 kızı ve eşi Nezaket’le yaşayan Yaşar Usta, para delisi, hilekâr müetahhit Yunus’un karşısında manevi değerlerin savunucusu olarak durur. Nezaket’e “Kendi evin ha!” diyerek sitem ettiği ve evi terk ettiği sahnede mükemmeldir. İzlerken gözleriniz yaşarır. Onunla birlikte tüm fedakâr babaları hatırlarsınız.

Kramer, Kramer'e Karşı (1979)
(Kramer vs Kramer)

Erkeklerin farklı nedenlerle eşlerini ve çocuklarını bırakıp gitmesi, ayrılık durumunda çocuğa annenin bakması, sık rastlanan bir durumdur... Peki, ya tam tersi olursa? Avery Corman'ın romanından yönetmen Robert Benton tarafından sinemaya uyarlanan film, bu sorunun yanıtını arıyor... İşinden başka bir şey düşünmediği için eşine ve çocuğuna uzak kalmış reklamcı Ted Kramer (Dustin Hoffman), bir gün 5 yaşındaki oğluyla baş başa kalıyor. Birbirlerini iyi tanımadıkları için başlangıçta her şey kötü gidiyor ama babayla oğlun arasında giderek güçlü bir bağ kuruluyor... Bir yıl sonra anne (Meryl Streep) döndüğünde ve oğlunu geri almak istediğinde asıl mesele başlıyor... Bir açıdan baktığınızda, erkek egemen toplumun, kadınların giderek bağımsızlaşmasından duyduğu rahatsızlıkları yansıtan bir filmdir. Öte yandan, babalığın gerçek anlamını sorgulayan bir film olduğu inkâr edilemez. Eşinin onu terk etmesiyle Ted Kramer, sorumluluk ve sevgi arasındaki ilişkiyi keşfeder; çocuk bakımının sadece kadınlara düşen bir görev olmadığını anlar...

Üç Adam ve Bir Beşik (1985)
(Trois hommes et un couffin)

Türkiye dahil birçok ülkede, ABD yapımı ‘Üç Adam ve Bir Bebek’ (Three Men and a Baby) adlı yeniden çevrim daha çok bilinir. Birçok internet sitesinde de Amerikan versiyonu daha yüksek puanlara sahiptir. Ama hikâyenin asıl sahibinin Fransız sinemacı Colin Serreau olduğunu unutmamaktan yanayım. Kaldı ki, Serreau gerek yazar gerek yönetmen olarak Amerikalılardan daha kötü bir iş çıkarmıyor. Aynı daireyi paylaşan ve hayatın keyfini çıkarmak için ellerinden geleni yapan üç erkek, günün birinde eve bırakılmış bir bebek bulurlar. Önceleri çok zorlansalar da bebeğe giderek alışır ve ona bağlanırlar. Yönetmen Serrau’nun en büyük başarısı erkeklerin babalık deneyimleri hakkında güzel gözlemler yapması… Üçü de anneliğin, çocuk bakımının nasıl bir şey olduğunu görmekle kalmıyor, erkeklerin de çocuk bakabileceğini kanıtlıyorlar. Bu arada, biz de bir bebeğin erkekleri nasıl değiştirebildiğini bir kez daha görüyoruz… Hollywood versiyonunun yanı sıra Hindistan’da da birkaç kez uyarlandığını belirtelim.

Çılgın Aile (1989)
(Parenthood)

Filmin öyküsünü yazan ekipte de yer alan Ron Howard’ın yönettiği ‘Çılgın Aile’, kalabalık kadrolu bir geniş aile filmi… Ama filmin yıldızı hiç kuşkusuz dördüncü kez baba olmaya hazırlanan Gil karakterini canlandıran Steve Martin… Gil, çocuklarıyla arasına mesafe koyan işkolik ve aksi babası gibi olmak istemez. Mükemmel baba olmak adına her şeyi yapmaya hazırdır… Gerektiğinde onları eğlendirmek için kovboy kılığına bile girer. Yine de çocukların bütün sorunları nedeniyle kendini suçlar… Steve Martin’in bizi hem güldürdüğü hem de duygulandırdığı eğlenceli bir film… Yıllar geçtikçe değeri artan filmlerden.

Düşler Tarlası (1989)
(Field of Dreams)

Gaipten gelen bir sese kulak veren Iowalı çiftçi Ray Kinsella'nın (Kevin Costner) hikâyesi... “Yaparsan, gelecek” diyen gizemli bir ses bu... Kinsella bu sesi dinleyerek, iflas etme pahasına mısır tarlasının orta yerine bir beyzbol sahası inşa etmeye başlıyor ve bir süre sonra formasını giymiş bir oyuncu görüyor sahada. Sonra oyuncuların sayısı giderek artıyor ama onları herkes göremiyor. Sadece Ray, eşi ve kızı... Finale doğru her şey yavaş yavaş son derece duygusal bir baba–oğul hikâyesine bağlandıkça filmin de aslında Ray'in babasından söz etmesiyle başladığını hatırlıyoruz. Finalde ise Ray, göz yaşartan bir sahnede, delikanlılık çağındaki babasıyla karşılaşıyor ve onunla beyzbol oynuyor. İşte o zaman “Yaparsan, gelecek” sözünün anlamı tam olarak ortaya çıkıyor ve Ray, gerçek cennetin nerede olduğunu keşfediyor... W. P. Kinsella'nın “Shooless Joe” adlı kitabından yönetmen Phil Alden Robinson tarafından sinemaya uyarlanan “Düşler Tarlası” bugün kült bir film olarak kabul ediliyor.

Indiana Jones Son Macera (1989)
(Indiana Jones and the Last Crusade)

Yönetmen Steven Spielberg ve yapımcı George Lucas, serinin üçüncü filminde bizi Indiana Jones’un (Harrison Ford) babası Profesör Henry Jones (Sean Connery) ile tanıştırıyorlar… Henry Jones, II. Dünya Savaşı’ndan hemen önce Kutsal Kase’yi ararken ortadan kayboluyor. Oğlu Indiana da babasını bulmak ve Nazilerin Kutsal Kase’yi ele geçirmesine engel olmak için harekete geçiyor. Gözüpek bir maceracı, saygın bir profesör ve arkeolog olan Indiana Jones’u ‘babasının oğlu’ olarak görmek, eğlenceli ve duygusal bir filme vesile oluyor. Birbirinden ayrı düşmüş baba–oğul arasındaki çatışmalar kadar, aralarındaki benzerliklere ve pişmanlıklara da tanık oluyoruz.

Babam İçin (1993)
(In the Name of the Father)

Londra’da çok kişinin ölümüyle sonuçlanan patlamanın ardından polis, ufak tefek hırsızlıklar dışında suç işlememiş Belfastlı Gerry Conlon’u (Daniel Day Lewis) IRA militanı olduğu şüphesiyle yakalar. İşkence altında işlemediği suçu itiraf etmek zorunda kalan Conlon, müebbete mahkûm olur. Babası (Pete Postlethwaite) da ona yardım ve yataklık suçuyla tutuklanır... Jim Sheridan'ın yönettiği, gerçek bir olaydan esinlenen film, masum ve güçsüz insanları yetersiz delillerle müebbete mahkûm eden İngiliz adaletini sert şekilde eleştiriyor. Ama filmin kalbinde hüzünlü bir baba–oğul ilişkisi var... Hapiste değişen, olgunlaşan Gerry, babasıyla yeni bir ilişki kurmaya çalışıyor. Baba-oğul çok zor koşullarda da olsa dayanışma göstererek ilişkilerini yeniden kuruyorlar. Hem Day-Lewis hem de Postlethwaite Oscar'a aday olmuştu...

Hayatım (1993)
(My Life)

Bob Jones (Michael Keaton), iyi ve kötü haberleri peş peşe alır. İyi haber, eşinin (Nicole Kidman) hamile olmasıdır. Kötü haber ise kanser olduğunu öğrenmesi... Üstelik çok fazla ömrü kalmamıştır. Bob, büyürken yanında olamayacağı çocuğu için videolar hazırlamaya başlar; babalık görev ve sorumluluklarını önceden yerine getirmek için çaba gösterir. Masallar okur, öyküler anlatır. Bir oğul sahibi olacağını öğrendiğinde ise ona nasıl tıraş olacağını öğretmeye çalışır… Hastalığı kötüye gittikçe, yakın bağlar kuramadığı kendi babasıyla olan ilişkilerini yeniden değerlendirir. Duygusal ve göz yaşartıcı bir film… Bruce Joel Rubin’in yazıp yönettiği filmde Michael Keaton, performansıyla öne çıkıyor.

Mrs. Doubtfire (1993)

Bir baba evlat sevgisi için yeri geldiğinde kadın kılığına bile girebilir… Eşinden ayrılan ve çocuklarıyla birlikte olmak için kendisine tanınan sınırlı yasal süreyi yeterli bulmayan Daniel Hillard (Robin Williams) soruna çözüm bulmak için harekete geçer. Eski eşini kandırıp çocuklarıyla daha çok vakit geçirebilmek için yaşını başını almış deneyimli bir İngiliz dadı kılığına girer… Anne Fine’ın romanından uyarlanan, Chris Columbus’un yönettiği film, Robin Williams’ın da katkısıyla birçok sahnesinde çok eğlenceli ve komik bir film olabiliyor. Daniel Hillard, komik ve özverili bir dadı olmayı başarırken hem içindeki anneyi keşfediyor hem de nasıl daha iyi bir baba olacağını öğreniyor. Gösterime girdiğinde eleştirmenlerin çok ilgisini çekmese de yıllar içinde popülaritesini korumayı başardı. Bunda kuşkusuz Robin Williams’ın da büyük bir payı var…

Aslan Kral (1994)
(The Lion King)

Gösterime girdiği yıl tüm dünyada gösterdiği çarpıcı gişe başarısıyla hatırlanan “Aslan Kral”, stüdyoların animasyonlara daha çok yatırım yapmasının önünü açan filmlerden biridir. Müzikalle animasyonu birleştiren klasik bir Disney yapımı olan film, bir Hamlet uyarlamasıdır ve Japonların 1965–1967 yılları arasında yayınlanan çizgi film dizisi “Beyaz Aslan Kimba”dan esinlenmiştir... Film, geleceğin kralı olarak doğan Simba'nın hikâyesini anlatır. Minik Simba'nın babası Musafa'nın korunaklı gövdesinin altında huzur içinde yürüdüğü sahneler unutulmazdır... Baba ile oğulun sevgi dolu huzurlu ilişkisi, iktidarı ele geçirmek isteyen amca Scar yüzünden sona erer... Simba, yetişkin bir aslan olup hesap sormak istediğinde babasının öğrettiklerini yeniden hatırlar. Babalarımız aramızdan ayrılsa da zihnimizde hep yaşamazlar mı?

Hayat Güzeldir (1997)
(La vita e bella)

Babalar çocukları için her şeyi yapabilir, gerektiğinde hayatlarını bile feda edebilirler. Ama bazen babaların çocukları için yapabilecekleri şeyler sınırlıdır... Sözgelimi, II. Dünya Savaşı'nda toplama kampına alınmış bir Yahudi'yseniz ve oğlunuz da sizinle birlikteyse, onu korumak için ne yapabilirsiniz ki? Roberto Benigni'nin canlandırdığı Guido son ana kadar teslim olmamaya kararlı bir baba olarak, çocuğunu en azından ölüm korkusu ve kaygıdan uzak tutmak istiyor ve ona her şeyin büyük bir oyun olduğunu söylüyor. Guido'nun o korkunç gerçekliği bir oyuna çevirme çabalarının kökeninde sınırsız bir evlat sevgisi olduğunu hissediyorsunuz. Vincenzo Cerami ile Roberto Benigni'nin yazdığı, Benigni'nin yönettiği “Hayat Güzeldir”i ilk seyrettiğimde soykırıma mizahı karıştırma fikrinden çok hoşlanmamıştım ama yıllar geçtikçe Guido'nun o koşullarda yapabileceğinin en iyisini yaptığını daha iyi kavradım. Gerçekliğin korkunçluğuna karşı tek çözüm, hayallerin özgürlüğü değil mi?

Azap Yolu (2002)
(Road to Perdition)

“Azap Yolu” ilk bakışta, Büyük Bunalım döneminin gangster filmleriyle akraba... Ama bildiğimiz gangster öykülerinden biri değil. Hikâyesi aslında uzun ve biraz karışık olsa da her şeyiyle babalar ve oğullarla ilgili... Filmin merkezinde Michael Sullivan (Tom Hanks) ve oğlu var. Bir çete üyesi olan Sullivan, oğlunun kendisi gibi biri olmasını istemiyor. Patronu John Rooney (Paul Newman) için Sullivan, manevi oğlu gibi.... Rooney onu çok seviyor ve çocuklarını da torunları gibi görüyor. Ama öz oğlu Connor (Daniel Craig) babasının Sullivan'a olan sevgisinden, ilgisinden rahatsız... Suç dünyasının içinde yetişen Connor, hırsı ve açgözlülüğüyle öyküyü şekillendiren kötü adamın ta kendisi... Sullivan'ı ortadan kaldırmak istemesinde kıskançlığının da payı var. Filmin sonunda Sullivan'ın oğlu, babasının iyi biri olup olmadığını soranlara “O benim babamdı” diyerek her şeyi özetliyor. Çünkü hayatı, biraz da babalarımızdan öğrendiklerimizle yaşıyoruz... David Self'in bir resimli romandan uyarladığı, Sam Mendes'in yönettiği filmin etkileyici bir stili ve akılda kalıcı bir görsel atmosferi olduğunu belirtelim.

Büyük Balık (2003)
(Big Fish)

Paris’te yaşayan Amerikalı gazeteci Will Bloom (Billy Crudup), kanser hastası babasını ziyaret etmek için hamile eşi Josephine (Marion Cotillard) ile birlikte doğup büyüdüğü Alabama, Ashton’a gelir. Üç yıldır görüşmediği babasının çocukluğundan bu yana anlattığı hikâyeleri hiç unutmamış ama bir yetişkin olduktan sonra babasına ve hikâyelerine olan inancını tümden kaybetmiş, ondan uzaklaşmıştır. Yıllarca gezgin satıcılık yapan baba ile oğlun artık çok vakti kalmamıştır. Daniel Wallace’ın 1998 tarihli aynı adlı romanından sinemaya uyarlanan film, usta yönetmen Tim Burton’ın en duygusal ve güzel filmlerinden biri olarak kabul ediliyor. Babasını 2000 yılında kaybeden Tim Burton için de kişisel bir film… Will’in babası Edward’ın gençliğini Ewan McGregor, yaşlılık yıllarını ise Albert Finney canlandırıyor.

Kayıp Balık Nemo (2003)
(Finding Nemo)

Andrew Stanton ve Lee Unkrich'in yönettiği film, oğlu Nemo’yu aramak için hiç bilmediği açık denizlerde zorlu bir macerayı göze alan palyaço balığı Marlin’in serüvenlerini anlatır... Akvaryum balığı Marlin için denizler, başta köpekbalıkları olmak üzere kuşkusuz büyük tehlikelere gebedir. Bu arada, Nemo da babasına kavuşmak için elinden geleni yapar. Bütün bu macera sırasında Marlin, aşırı korumacı bir baba olmanın, çocukları güvenlik çemberi içinde yaşatmanın çok da anlamlı olmadığını kavrar. Nemo'nun bir şekilde kendi hayatını yaşaması gerekmektedir. Sonuçta bilgi ve deneyim olmadan hiç kimsenin olgunlaşması mümkün değildir. Finalde baba ve oğul, sadece birbirlerini değil, kendilerini de bulurlar.

Umudunu Kaybetme (2006)
(The Pursuit of Happyness)

Senaryosunu Steve Conrad'ın yazdığı, Gabriele Muccino'nun yönettiği “Umudunu Kaybetme”, duygusal ve göz yaşartıcı bir film... En güzel yanı ise bittiğinde kendinizi iyi hissetmeniz, baba–oğul ilişkisinin sıcaklığında ısınmanız... Yaşanmış gerçek bir olaydan uyarlanan film, Christopher Gardner'ın hikâyesini anlatıyor. Gardner, verdiği yanlış kararlarla maddi açıdan sıfırı tüketir. Eşinin onu terk etmesinin ardından, yaşadığı evden de atılır ve oğluyla sokaklarda yaşamaya başlar... Ama oğlunun sevgisi ve desteğiyle ayakta durmaya, elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışır. Başrollerde Will Smith ile oğlu Jaden Smith'in oynadığı “Mutluluğun Peşinde”, duygu sömürüsüne fazla girmeden sizi etkisi altına alan bir film..

Mamma Mia (2008)

Catherine Johnson’un kendi yazdığı aynı adlı sahne prodüksiyonundan sinemaya uyarladığı film, hikâyesini ABBA grubunun unutulmaz hit şarkılarıyla anlatan bir müzikal… Ege’deki bir Yunan adasında geçen filmde Sophie (Amanda Seyfried) düğününden önce heyecan içindedir. Annesi Donna’dan (Meryl Streep) habersiz olarak adaya davet ettiği üç erkekten birinin babası olduğuna emindir… Pierce Brosnan, Colin Firth ve Stellan Skarsgard’ın canlandırdığı üç baba adayının adaya gelmesiyle her şey daha eğlenceli, duygusal ve komik bir hal alır… Sophie’nin baba arayışı kadar üç erkeğin babalık duygusunu yaşamaya duydukları özlem de önemlidir. Hikâye ilerledikçe baba sevgisinin biyolojik bağın ötesine geçtiğini hissederiz. Phyllida Lloyd’un yönettiği film, nostaljik ABBA şarkıları eşliğinde bir müzikal…

Çılgın Hırsız (2010)
(Despicable Me)

İnsanları ve özellikle çocukları hiç sevmeyen, “kötü” olmaktan zevk alan Gru’nun, üç yetim kızla tanışmasının ardından, iyi kalpli, müşfik bir babaya dönüşmesinin öyküsü... Üç küçük şirin kızın masumiyeti, zengin hırsız Gru'nun bencilliğini ezip geçiyor. Gru sert karakterli annesi nedeniyle sevmeyi öğrenememiş, ihtiraslı ve yalnız biri... Öyle ki Ay’ı dahi insanların elinden çalmak istiyor. Öte yandan, yanında maaşlı olarak çalışan binlerce “işçi minyonu”nu tek tek isimleriyle tanıyor olması, ondaki “babalık” potansiyelini önceden haber veriyor aslında. Pierre Coffin ve Chris Renaud’nun yönettiği “Çılgın Hırsız”, “sevmeyi ve paylaşmayı öğrenen bencil zengin adamın klasik öyküsü”nü, animasyon formatının sınırsız olanaklarıyla yeniden anlatıyor, evlat sevgisinin nelere kadir olduğunu bir kez daha hatırlatıyor.

Benim Babam, Benim Oğlum (2013)
(Like Father, Like Son - Soshite Chichi ni Naru)

İş hayatında ulaştığı başarılar nedeniyle daha da mükemmeliyetçi ve kibirli hale gelen Ryota, eşine ve oğluna yeterince vakit ayıramayan biridir. Bir gün hastaneden ararlar ve doğumdan sonra bebeklerin karıştığını söylerler… Hatayı gidermek için iki aileyi bir araya getirdiklerinde Ryota, biyolojik oğlunun farklı bir aile ortamında büyüdüğünü fark eder. Maddi durumları çok iyi olmayan anne babayı küçümser ve çocuklarına olan yaklaşımını beğenmez. Ama süreç içinde, babalıkla ilgili düşüncelerini, aile anlayışını kökünden sorgulamasına yol açacak olaylar yaşar… Usta Japon yönetmen Hirakozu Koreeda’nın yazıp yönettiği film, iş dünyasındaki başarıyı, geleneksel erkeklik değerlerini her şeyin üstüne koyan Japon toplumundaki baba–oğul ilişkilerini ustalıkla sorguluyor…

Yıldızlararası (2014)
(Interstellar)

Yönetmen Christopher Nolan'ın senaryosuna da katkıda bulunduğu film, Mao’nun Çin’ini andıran geleceğin ABD'sinde geçiyor... Birçok Amerikan değerinin yok olup gittiği, devletin toplumu düzenlediği bu dünyada Matthew McConaughey'nin canlandırdığı Cooper, NASA'nın yeni gezegen araştırmalarında yer almak için başvuruyor; çünkü böyle bir dünyada çocukların istikbali olmadığını düşünüyor... Film, yüksek teknolojiyi, bilimsel araştırmaları, kâşiflik ruhunu ve insan merkezli aydınlanmacı düşünceyi kutsarken, gençlere elindekiyle yetinmeyi öğreten, çevrecilerin idolleştirdiği teknoloji düşmanı tarım toplumu fikrine karşı çıkıyor. Ama bu fikirlerin dipten dibe işlendiğini belirtmeliyim. Asıl öykü baştan sona sevgiyle, özellikle de evlat sevgisiyle ilgili. Sevgi geleceğin karanlık dünyasındaki yegâne umut değil sadece. Bilimsel gelişmelerin esin kaynağı ve insanlığın asıl kurtuluşuna giden yol... “Yıldızlararası” da insanlığın kurtuluşunu birbirlerine ulaşmaya çalışan bir baba ve kızın sevgi öyküsüne bağlıyor.

Toni Erdmann (2016)

Sinema tarihinde baba–çocuk ilişkileri üzerine gerçekleştirilmiş belki de en sıra dışı ve farklı film... Emekli müzik öğretmeni Winfried (Peter Simonischek), çokuluslu bir şirketin Bükreş'teki ofisinde çalışan kızı Ines'e (Sandra Hüller) sürpriz bir ziyaret gerçekleştirir... Baba ile kız yıllar içinde birbirlerinden uzaklaşmıştır. Bu ziyaretin hiçbir şeyi değiştirmeyeceğini anlayan Winfried, Toni Erdmann adlı bir kişiliğe bürünerek kızının hayatına “bir yabancı” gibi sızmaya çalışır... Winfried'in amacı, bütün hayatını işine adamış, para kazanma uğruna kendine ve değerlerine yabancılaşan Ines'i kurtarmaktır... Ines'in derdi ise babasından bir an önce kurtulmak, onu Almanya'ya göndermektir. Ama Winfried, kızını kurtarmadan pes etmeye hazır değildir... Sözlerden, söylevlerden çok eyleme inanan Winfried, kızını oyun oynayarak, şaka yaparak düşündürmeye, değiştirmeye çalışır. Maren Ade'nin yazıp yönettiği film, dünyayı kurtarmaya çalışan 68 kuşağından bir babayla, sisteme uyum sağlayan kızının ilişkisini benzersiz bir öyküyle anlatıyor.

Logan (2017)

Sadece babalar kurtarıcı değildir, bazen çocuklar da kurtarır babalarını... Her şey anlamını kaybetse bile baba–çocuk sevgisi ayakta kalır... Hugh Jackman’ın Wolverine karakterini son kez canlandırdığı film, mutantların artık doğmadığı 2029 yılına götürüyor seyirciyi. Karanlık, karamsar ve trajik bir ton taşıyan hikâye, “X-Men” serisi açısından özel bir önem taşıyor. Filmin yönetmeni James Mangold’un yazdığı öyküde efsane Logan / Wolverine (Hugh Jackman), harap bir halde çıkıyor karşımıza. Limuzin şoförlüğü yaparak geçiniyor. Profesör Charles Xavier (Patrick Stewart), çölde delik deşik bir su tankının içinde saklanıyor. Bütün bu karanlık içindeki tek ışık ise 11 yaşındaki gizemli kız Laura (Dafne Keen)... Logan, Charles’ın ısrarıyla Laura’yı peşine düşen adamlardan kurtarmaya çalışıyor. Ama sonra kimin kimi kurtardığı belirsizleşiyor. Hikâye ilerledikçe hem Laura’nın, Logan için “özel biri” olduğu ortaya çıkıyor hem de insan-mutant savaşı tarihinin gizli sayfaları açılıyor.

Ahlat Ağacı (2018)

Taşrada geçen bir baba-oğul ve aile hikâyesi... Baba (Murat Cemcir), iyi günlerini geride bırakmış, altılı ganyan tutkusuyla çok para batırmış, ev içinde prestijini kaybetmiş bir öğretmen... Oğlu Sinan’sa (Doğu Demirkol), gelecek endişeleriyle dolu, sıkıntılı bir genç. Yazar olmak, ilk kitabını yayınlatmak istiyor. Bazen cebindeki harçlığa göz diken, güvenilirlikle güvenilmezlik arasında gidip gelen bir babanın oğlu olmak kuşkusuz kolay değil... Esnafın gelip babasının borcundan şikâyet etmesi de öyle... Gelecekte onun gibi olmaktan korktuğunu, ona benzemek istemediğini hissediyoruz... Ama finale doğru, babayla oğul arasında farklı bir bağ kuruluyor... Sinan, büyüyüp olgunlaştıkça babasına yaklaşıyor, kendisini en iyi babasının anladığını hissediyor. Daha önemlisi, o da artık babasını daha iyi anlamaya başlıyor... Final gerçekten dokunaklı...

Kelebekler (2018)

Yıllar sonra köydeki “baba ocağı”na dönen üç kardeşin hikâyesi... Film ilerledikçe, intihar etmiş bir anne ve her birini ayrı yerlere gönderen bir babanın çocukları olduklarını öğreniriz. Üçü de anasız babasız büyümek kadar ‘babanın istemediği evlatlar’ olarak evden gönderilmenin sızılarını, yaralarını taşırlar. Kız kardeş Suzan hariç “Biz aileyiz” duygusallığından uzak dursalar da içten içe kaybettikleri yuvayı ve aile sıcaklığını aradıklarını hissederiz… Onları bekleyen köy ise tuhaf muhtarı, hayatın anlamını sorgulayan imamı, huzursuz sakinleri ve “patlayan tavukları”yla “benim güzel köyüm” beklentisinden biraz uzaktır… Senaryoyu da yazan yönetmen Karaçelik, “sonunda herkesin aile sıcaklığını bulduğu ve duygusal bir arınma yaşadığı” aile filmlerinin klişeleri ve beklentileriyle ince ince dalga geçse de kardeşliğin güzelliğini, baba–evlat bağının özelliğini vurgulamaktan geri durmaz. Belki de asıl hedefi, kardeşlerin aile duygusunu, baba sevgisini fiziksel dünyada değil, kendi içlerinde ve hafızalarında bulmalarıdır.