‘Masraflı benim oğlum; daha çok konser vermem gerek’

Ece ULUSUM/HT PAZAR

İstanbul, Kadıköy’de Ceylan Ertem’in evindeyiz. Evin içine müzik dolmuş da pencerelerden taşıyormuş gibi, duvarlar rengârenk. Tam koltuğa oturmuşken iki göz beni kesiyor; Jaya! Sevmek istiyorum ama hiç oralı olmuyor, kuyruğunu sallaya sallaya yanımdan geçip gidiyor. Ertem gülüyor, “Misafir çok sevmiyor” diyor. Adını meşhur Hint şarkısı “Govinda Jaya Jaya”dan alan kedi, 5 yıldır Ertem ile birlikte. “Karlı bir İstanbul günü sokaktan aldık. Bir geldi, gözleri yuvarlak ve masumca bakıyor. Dedim: “Bu tam bir Hint fakiri!” Hayvansever sanatçı Ceylan Ertem ile kedisi Jaya ve anıları hakkında konuştuk.

■■ Jaya kendine hiç yaklaştırmıyor. Nasıl bir sevgi bu?

Önceden iki dişi kedimiz vardı. Onlar narin, akıllı ve kendini sevdiren kedilerdi. Bir gün karda mahsur kalmış siyah bir kedi olduğu haberi geldi. Hemen eve getirdim, bizim iki kızımız ne kadar akıllıysa, bu da o kadar şaşkın ve narindi! Sürekli kızgın davranıyordu ama resmen âşık oldum. Şaşkınlığı beni ona bağladı. Gelir gelmez ayaklarıma dolanıyor. Biri sizi camda bekliyor, bunu bilmek çok güzel.

■■ Hep konserdesiniz vakit ayırmak da güç olmalı...

Yanında olmadığımda bana farkındalık kazandırıyor. Kendimi yalnız hissediyorum. Çünkü onunla hep sohbet ederim. Eve gelen dostlarımla 1 saat müzik konuşursak, 1 saat de Jaya’yı konuşuyoruz. Gerçekten çocuğum gibi. Uzun turneler olduğunda ona bakan arkadaşlarıma 50 kere “Ne yaptı bugün?” diye soruyorum. Eve kamera koymayı bile düşündüm!

■■ Yaramaz mı Jaya?

Çok yaramaz. Sabahları “Benim mamam nerede?” nidalarıyla patileyerek uyandırıyor. Jaya bir köpek gibi evi dağıtıyor! Bu bir çocuk sayılır, kızmamalı. Üstelik tam bir ergen! Kalın sesli çocuklar gibi söyleniyor sürekli. Bir tek gitar çalıp şarkı söylerken gelip beni dinler, sakinleşir.

■■ Bakımıyla ilgili dertli misiniz?

Jaya, FIP hastası ne yazık ki. Her sokak kedisinin yaşadığı bir sorun. Bu yüzden ömrü diğer kedilere göre kısa olacak. Hasta olmamasına dikkat ediyorum. Çok üzüleceğim çünkü. Islak mama dışında bir şey yiyemiyor. Masraflı benim oğlum. Bu yüzden daha çok konser vermem gerekiyor!

■■ Jaya’yı “Şapşal” diye seviyorsunuz.

Evet! Eski evde akordeon bir kapımız vardı. Jaya ve kankası Tofu 3 ay kapıya bakıp nasıl açabileceklerini çözmeye çalıştı. Sonra sahiplendirmek için ufak bir kedi aldık eve, dişi. İkinci gün bizimkilerin açamadığı kapıyı açtı. Jaya da bakıyor “Aaa böyle miymiş?” der gibi. Komik kedi yahu!

‘JAYA TAM BİR KABADAYI’

■■ Hayvan haklarına önem veriyorsunuz. Hayvan sahibi olmak mı bu farkındalığı kazandıran?

Zaten inekleri, tavukları ve koyunları köleleştirdik. Onlar için bir hak talep etmiyoruz çünkü yerken haz duyuyoruz. Şimdi kedi ve köpeklere bu şekilde yaklaşıyorlar. Böyle insanlar yakınımda olsun istemiyorum. Kedimin sahibi değilim. O istediğini yapmakta özgür. Uzaktan 2 gün bizi izleseniz dersiniz ki: “Sen değil, o senin sahibin olmuş!” Gerçekten o benim sahibim. Daha çok sokak hayvanına el uzatabilsek keşke. Ara ara kuzu yetiştirmenin yöntemlerine bakıyorum. Bir gün İstanbul’dan taşınmak istiyorum. Tavuklarım, ineklerim ve kuzularım olsun, Jaya hepsini kovalasın! Köpekler Jaya’dan korkuyor. Tam bir kabadayı.

■■ Bu sevginin kıymetini bilmeyenler de var. Sokağa atanlar, zehirleyenler...

Adapazarı’nda deprem oldu. Annemler 2 yıl bir barakada yaşadı. Orada anneme kocaman bir sokak köpeği eşlik etti, kendiliğinden geldi. Annem hayata tutundu. O köpekle sohbet etti. Annemi korudu çünkü barakada güvensiz bir kapı vardı. Babam geceleri çalışıyordu, gelene kadar kapının önünden ayrılmazdı. Hatta babam ona “Dayı” dediği için ismi de Dayı oldu. Kapıya kimseyi yaklaştırmıyordu. Bir gün bizimkiler yokken sözüm ona köpekten korkanlar Dayı’yı zehirledi. Büyük travmaydı...