Yurt dışı sandıkların güvenliği ne olacak!

Türkiye Tek Yürek kampanyasına katılanlar söz verdikleri paranın 41 milyar TL’sini yatırmayınca, kampanyada bol keseden milyar yağdıran kamu kurumlarının da söz verdikleri paraların en azından bir bölümünü kampanyaya bağışlamadıkları ortaya çıktı.

Öğrenebildiğim kadarı ile bu kamu kuruluşlarının elinde para yok.

Kağıt üstünde var görünün paraları, aslında olmadığı için kampanyaya para yatırmaları mümkün değil.

Birçoğu Hazine’nin kendilerine para aktarmasını bekliyor, onlar da aktarılan bu parayı bağış olarak geri yollayacaklar.

Bir cepten diğer cebe, oradan da üst cebe.

Tek fark, bu paraların Bütçe ve Sayıştay denetiminden çıkarılması olacak.

Bu arada bankaların deprem yardımlarının akıbetini belirlemek üzere, Bankalar Birliği banka yöneticileri ile geniş katılımlı bir toplantı yapmış.

Çok yüksek miktarda bağış yaptığını açıklayan bir kamu bankası toplantıda “Paranın ne zaman aktarılacağı” sorusu üzerine “Parayı aktarmayacağız. Biz bu para ile konut yapıp devlete teslim edeceğiz” demiş.

Toplantıya katılan yabancı ortaklı bir bankanın yabancı yöneticisi, “Bu paraların nasıl değerlendirileceğini” sormuş.

“Bu para ile konut yapımı için bir fon oluşturulacak” yanıtını almış.

“Bu konutlar nasıl dağıtılacak” sorusuna ise “Depremzedelere taksitle satılacak” yanıtı verilmiş.

Bunun üzerine “Parasını bizden aldığınız konutları niye satıyorsunuz? Niye bedava vermiyorsunuz?” deme ihtiyacı hissetmiş. Ve sonunda “O zaman biz de bu parayı diğer banka gibi size aktarmayalım ve doğrudan kendimiz ev yapalım” diye itiraz etmiş.

Çok güvenilir kaynaklardan aldığım bu bilgiyi aktarmamın nedeni şu.

Sorunun tek nedeni bağışçıların parayı ödememesi değil.

Sorun ciddi bir güven sorunu.

Paranın doğru biçimde harcanıp harcanmayacağına olan güven ya da güvensizlik sorunu.

“Nevşin Mengü. Bir şey yazmış aradım. Yazdığının doğru olmadığını, böyle bir şey yazmaması gerektiğini söyledim.

‘Yazarım kardeşim’ dedi.

'Ben senin kardeşin değilim. Babanın arkadaşıyım' dedim Telefonu suratıma kapattı. Ben Nevşin Mengü’den 20 yaş büyüğüm. Bu yaptığı terbiyesizlikti. 'Kardeşim' diyen ve böyle konuşamayacağını söyleyen birinin suratına telefon kapatanla siz olsanız bir daha konuşur musunuz!

Fatih Portakal ile aslında bir sorun yaşamadık. Bir konu ile ilgili aradı konuştuk. Sonra programına davet etti. Sosyal medyada yayın yaptığı bir program. Katılmayacağımı söyledim. Kızdı. 'Her çağrıldığım programa konuk olmak zorunda mıyız?' dedim.

Bir daha da konuşmadık.

İsmail Saymaz’ı ise bir partinin gazetecisi olarak görüyorum. CHP sözcüsü gibi. Her şeyi CHP adına yapıyor. CHP kulislerinde dolaşıyor. Bu kadar partili olduğunuz zaman gazeteci olmuyor siyasi taraf oluyorsunuz. Aramızdaki sorun bu. Kendisi CHP basın sözcüsü olduğu için onunla işim olmaz.

Özgür Demirtaş Hoca ile ilgili olay ise birkaç yıllık.

Bir yorum yaptı ben de 'Hocam ekonomiyi iyi biliyorsunuz ama siyaseti hiç bilmiyorsunuz' dedim. Bunu da gülerek söyledim. Kendisini ararım, niye küseyim…” dedi.

“Eleştiriye açığım. Cumhurbaşkanı seçilirsem de açık olacağım. Siz inşallah Cumhurbaşkanı olduğum zaman da, boş beleş birini Cumhurbaşkanı seçtik diye yazacak kadar özgür olacaksınız. Tüm gazeteciler özgür olacak” dedi.

Güldüm.

Kapattık.

Muharrem Bey’i seviyorum aslında. Belki de, geçen seçimde mağdur edildiği içindir.

Muharrem İnce ile bir daha konuştuğum zaman kendisine sosyal medya fenomenlerinin sinema maceralarından bahsetmek istiyorum.

Hatırlayacaksınız, bir ara furya idi.

Uyanık yapımcılar, takipçi sayıları milyonları aşan, etkileşimleri 10 milyonlarla ölçülen sosyal medya fenomenlerine uyduruk senaryolar ile film çektiler.

Bu kadar takipçisi, sosyal medyada bu kadar etkisi var ise bunun onda biri sinemaya gelse, paranın dibine vururuz dediler.

Bunların en ünlüsü Enes Batur bile gişede çakıldı. Üç filmi yapılan masrafları bile çıkaramadı.

Sevgili Oğuzhan Uğur’un iki filmi toplam 3 milyon TL hasılat yapabildi.

Yotube’de 1.5 milyona yakın takipçisi olan Köksal Baba’nın filmine ise ilk üç günde 1 kişi bilet alıp gitti.

Sosyal medyaya güvenip iş yapmanın bedeli bu olsa gerek.

Verecek yanıtı olanların sorudan rahatsız olmadığını anladığımız zaman.

Devletin Bakanı, imzası yüzünden herkesin ve kameraların önünde "haşlanınca" ne yalan söyleyeyim garipsedim.

Sonra imzayı gördüm.

Başladım gülmeye.

Bakan'ın amiri ne dese haklı.

Gerçekten böyle bir imza olmaz.

İlkokul 1. sınıf öğrencisine "İmza at bakalım" desen yemin ederim daha iyi, daha kimlikli, daha kişilikli bir imza atar.

Bu imza her türlü fırçayı hak ediyor.

Bakan Muş şimdi muhtemelen oturmuş imza çalışıyor, hattatlara buldurduğu bir imzayı taklit edip kendi imzası haline getirmeye uğraşıyordur.

Keşke birisi kendisine daha önce "Bu nasıl imza" dese imiş.

Ama Cumhurbaşkanı Erdoğan'a hiç bu kadar hak verdiğim olmamıştı.