İstanbul'a 1987 kışı geliyor dendiğinde

-15 gün evlere kapandığımız aklıma geliyor.

-15 gün gözümüzün sadece beyaz gördüğü aklıma geliyor.

-Soba geliyor.

-Hatta soba tütmesi geliyor.

-Yetişmeyen odun, kömür geliyor.

-Eve sürekli gelen odun, kömür geliyor. Çünkü evde bebek vardı.

-Ev sıcaklığı, ailenin güzelliği, ev içinde yaşanan aktiviteler geliyor.

-Anne yemekleri mis kokular geliyor.

-Henüz daha bebek olan ilk yeğenim Merve’nin o kırmızı yanakları geliyor.

-Kar oynamaktan bitap düştüğümüz geliyor.

-Hatta ve hatta “kar”dan bıktığımız, sıkıldığımız geliyor.

-İlk aşkım aklıma geliyor.

-İlk heyecan. İlk kalp atış. Uzaktan ilk bakış. Ve hiç konuşamamak aklıma geliyor.

-Okulların 15 gün tatil olduğu aklıma geliyor.

-Günlerce evde kapanmanın vermiş olduğu bıkkınlıkla küçük ev tartışmaları tabii ki aklıma geliyor.

-Ailecek güzel oyunlar aklıma geliyor.

-Babamın eve elleri dolu gelişi aklıma geliyor.

-Evde maddi sıkıntılar geliyor.

-Fakat yine de huzur geliyor.

-Sıcaklık geliyor.

-Mis uykular geliyor.

-10 yaşındaki Esin hiç aklımdan çıkmıyor.

-Kırmızı yanaklarım geliyor.

Ve bu haber bile heyecanlandırmaya yetiyor.

Şu günlerde mırıldandığım üç şarkı

-Akrep Nalan’dan “Karlar düşer, düşer düşer ağlarım”

-Nilüfer’den “Her yerde kar var, kalbim senin bu gece”

-Kerim Tekin’den, “Kar beyazdır ölüm”