Güle güle Sevim

Her ölüm erkendir.

Ama gazeteci arkadaşım Sevim Gözay’ın ölümü gerçekten çok erken ve zamansız oldu.

1.5 yıldır uğraştığı lenf kanserine yenildi Sevim.

Haberi duyduğum an ben de birçok meslektaşı ve arkadaşı gibi kahroldum.

Çünkü sessiz sedasız, kimselere rahatsızlık vermeden, ajitasyon yapmadan, bağırmadan, çağırmadan, isyan etmeden sessiz sedasız gitti.

Her zaman çok naif, kibar ve saygılı birisiydi Sevim. Yaptığı programlar, yazdığı yazılar da kendi gibiydi. Güzeldi, mis gibiydi.

Sevim’in ölüm haberi kahrettiği gibi çok düşündürdü beni.

Çünkü kendime kızdım.

Şu yalan dünyada dostlarımızı hep ihmal ediyoruz.

Aramıyoruz, sormuyoruz.

Saçma bir telaşe içinde, saçma bir kargaşa içinde yuvarlanıp gidiyoruz.

Hep erteliyoruz.

Şu sevimsiz günlerde daha da ertelemeye başladık. Daha da kendi içimize kapandık.

Oysa ki, bir dakikalık telefon bile her şeyi değiştirir.

Dün birçok dostumu aradım. İhmal ettiğim herkesle konuştum. Sizler de konuşun.

İhmal etmeyin sevdiklerinizi.

İş-güç bir şekilde oluyor.

Ve şu yalan dünyadan hepimiz göçüp gideceğiz. Yaşarken kıymet bilmeyi unutmamak gerek.

Güle güle sevim. Mekanın cennet olsun...