Bu dünyadan bir Seyfi Dursunoğlu geçti

Ajda Pekkan’ın da söylediği gibi, “Ellerinde işlediğin o güzel tablolar gibi işledin hayatını ilmek ilmek” Seyfi Dursunoğlu.

Nam-ı diğer Huysuz Virjin.

Ne güzel adamdın.

Ne cesur yürektin.

Ne özel bir insandın sen Seyfi abi.

Seni asla unutmayacağım.

Seninle geçirdiğim o sohbetleri, televizyon programlarını, o özel duruşunu, o insanlara saygını asla unutmayacağım.

Her fırsatta seni anacağım.

Her fırsatta seni dile getireceğim.

Çünkü senden bir daha gelmeyecek bu dünyaya Seyfi Abi. Evet gerçekten gelmeyecek.

Ve bu çirkin Dünyadan bir Seyfi Dursunoğlu geçti.

Nam-ı diğer Huysun.

Keşke daha çok ekranlarda olabilseydin.

Keşke yasaklanmasaydın da, sana daha çok doyabilseydik.

Esprilerinde bile naziklik vardı.

Tıpkı kendin gibi.

Mesleğe başladığım yıllardan bu yana tanırım Seyfi Abi’yi. Çok kez takip ettim işlerinde muhabir olarak.

Çok çekimlerinde bir araya geldik.

Çalışanlara gösterdiği saygıyı, sevgiyi anlatamam.

İnanılmaz bir insandı.

Çok kez evine gittim röportaja.

Ne şanslıymışım meğer.

Evinin dört bir duvarı kendi işlediği tablolarla doluydu.

İşlediği diyorum kanaviçe işlerdi.

Ben de çok severdim kanaviçe işlemeyi. Bana da bir tane hediye etmişti.

En zorunu hem de.

Hatta “Hadi bakalım işle de görelim. Bakalım ne kadar sürede bitireceksin. Ben şu kadar sürede bitiriyorum. Hadi bakalım göster maharetini. Kadınlığını, el becerini” demişti.

Evet itiraf ediyorum onun gibi çabuk bitiremedim. Ama bitirdim.

Onun özel seçtiği kanaviçeyi.

Yeni jenerasyon bilmez tabii kanaviçeyi.

Ama benim nesil anlamıştır elbet.

Seyfi Abi çok severdi işlemeyi.

Rahatladığını söylerdi.

Ve dikiş-nakış da çok iyi yapardı..

Sahne kostümlerini de kendisi dikerdi.

İnanılmaz bir insandı gerçekten.

Keşke daha çok ekranlarda olsaydı.

Keşke bizim neşemiz olmaya devam etseydi.

Her zaman gülümseyerek hatırlayacağım seni Seyfi Abi.

Huzurla uyu.

Yolun ışık olsun.