Habertürk
    Takipde Kalın!
      Günlük gelişmeleri takip edebilmek için habertürk uygulamasını indirin
        Haberler Yaşam Oğuz babasına sarıldı...

        7 yaşındaki Oğuz dün Edirne'de cezaevinde babasına sarıldı, ve ben darmadağın oldum..

        Ya yaşlanıyorum, ya da bu annelik pek yaramadı bana. Bir çocuk hem de gözyaşlarıyla babasına sarıldığında benim dengem altüst oluyor. Yüreğim dayanmıyor.

        Bu akşam Oğuz'un babasına koştuğu ve gözyaşları içinde sarıdıkları o kare hiç çıkmayacak aklımdan. Tıpkı Manisa'da işkence gören çocukları cezaevine götüren aracın arkasında gözyaşı döken annenin "Götürmeyin kızımı, o daha çok küçük" dediği kare gibi... Ya da "Hayata dönüş operasyonu"nda cezaevinde alevler içinde yanan insan bedenlerini asla unutamayacağım gibi. Ya da deprem bölgesinde aylarca duyduğum koku gibi.

        Bizim işimiz böyle işte. Habercilik bu.

        Kaçamayız biz hayattan. Görmedik, duymadık, bizi ilgilendirmiyor diyemeyiz.

        Kendi küçük dünyalarımızda "bilmeden, görmeden" mutlu olmayı başaramayız.

        Bir çocuk babasına bir nedenle sarılamadıysa dert ederiz. Ve o sahneyi gerçekleştirene kadar uğraşırız.

        Bugün de böyle oldu.

        Habertürk'te sabahtan beri etmediğimiz telefon kalmadı Edirne'de bu kareyi gerçeğe dönüştürebilmek için.

        Oğuz babasına koşarken, bir yandan ağlıyor, bir yandan düşünüyordum: "Bir çocuk neden ihtiyaç duyar bir babaya?" diye.

        Öyle ya, tıp ve psikoloji bile anne ile çocuk arasındaki ilişkinin tekilliğini kabul ediyor. Yaşam bir bebek için annesinin gözlerinde başlıyor. O kadar ki bebek uzun süre annesini kendi bedeninin bir uzantısı sanıyor.

        Hal böyleyken, bir çocuk neden ihtiyaç duyar babasına ?

        Tek bir nedeni var: Dış dünyada ayağını yere sağlam basabilmek için. Anneden kopup, o ikili ilişkiden ayrılıp sokağa, hayata açıldığında sığınabileceği bir liman olduğunu bilmek için.

        Oğuz bugün yaşanan bu kare nedeniyle artık daha güvenle bakacak dünyaya. Babası bir suçlu bile olsa, uzun süre cezaevinde bile kalacak olsa onu sımsıkı saran bir çift kol, gözyaşlarını silen parmaklar Oğuz'un sokakta daha dik durmasını sağlayacak.

        Yarın öbür gün aklında dün akşam haberlere yansıyan "kavuşamama" kareleri değil, bu akşam yaşanan "buluşabilme" mutluluğu kalacak.

        Sadece bu bile insana yola devam etmek için ne büyük güç veriyor.

        Oğuz, babasına sarıldı.

        Ve ben bugün dünyanın en mutlu evladıyım.

        ozlemgurses@haberturk.com

        Yazı Boyutu
        GÜNÜN ÖNEMLİ MANŞETLERİ
        Habertürk Anasayfa