Sen mutluluğun selfie'sini çekebilir misin Abidin?
Fotoğrafı Beşiktaş Çarşı’da çektim. Yerli spor uygulaması Vole’de de paylaştığım mutlu, genç, çocuk yüzler.
Arşivden, albümden kendi çocukluğunuz çıkıyor: Beşiktaş’ta oynamış, Beşiktaş bayrağına sarılı tabuttaki babanın oğlu, cenazeden 5 ay sonra Galatasaray Lisesi ilk mektebe başlıyor. Ve ilkokul 2 ile 3’te Spajiç yönetiminde iki sene üst üste şampiyonluktan sonra liseden ve üniversiteden mezun olana kadar 14 yıl BJK şampiyonluğu görmüyor. O çocuk, ben, o tabuta nasıl sarıldıysam orada kaldım ama işte o yıllar fark açıldı; çok daha az çocuk “Beşiktaşlı doğdu, Beşiktaşlı oldu.”
Galatasaray’ın da benzer, 13 yıllık bir çukuru vardır; sonra 4 yıl üst üste şampiyonluk, Avrupa fazla fazla örttü; Fenerbahçe’ninkiler daha kısa, en uzunu 6 yıl olmalı. Bunlar, iddia edilen taraftar sayısını açıklıyor.
Trabzonspor ise lige çıkıp 9 yılda, 3’ü üst üste, 6 şampiyonlukla, Türkiye takımı oldu; Trabzon’da doğan çocuğun Bordo-Mavili olması için şampiyonluk tarihi ve umudu da yetiyor zaten! Daha büyümeden.
Beşiktaş’taki tahribatın tamiratına 1982, 1986 şampiyonlukları yetmedi; Seba-Milne’in ve “özkaynak” mucizesinin “üç yıl üst üste şampiyonluk”u ile “şerefli ikincilikler”i beklendi. Sonra yine 3, 8, 6 yıl fasıla. Şu son iki yıl, Beşiktaş’ı çocuk ve gençler için “başka” yaptı. Ancak, Milli Küme, Kara Kartal olunan seneler sayılmazsa, “90-91-92” hala “öz”ü itibariyle de bambaşka!
***
“Mutluluk” fotoğrafına gelince; doğrusu, Nazım Hikmet’in yeni eşi Vera’ya adadığı, Varşova’dan perona girip Moskova, “Pırağ”, Sarayburnu, Bayazıt Meydanı’ndan geçip Havana’ya ulaşan “Saman Sarısı” destanından, “Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin” dizeleri.
Abidin Dino, büyük ressam, bir de sinemacı. Hangi takımı tutardı? Galatasaray? Mümkün. 29 yaş küçük yeğeni Sabri Dino ise Galatasaray gençten yetişmiş, Beyoğluspor’dan geldiği Beşiktaş’ta yıllarca Beykozlu Necmi Mutlu’nun yedeği olup kaleye geçince 288 maçla devleşmişti. 0-0’lık müthiş İtalya milli maçında “Napoli Panteri” odur; karşı kaledeki efsane Dino, yani Dino Zoff değil!
“Dünya efendisi” Sabri Dino, bazı ünlü işadamları ile “itibarlı büyük bankalar”ın haciz kıskacında bir gömlek imalatçısı, onurlu bir insan olarak 1990’da Boğaz Köprüsü üzerinden “kayıplarımız”a karıştığında, Abidin Dino hayattaydı.
13 Ocak 1970’te sayısız uçuşla Napoli Panteri olmuş kaleci; onun tam 20’inci yıldönümü, 14 Ocak’ta sonsuza uçmuştu. Asla bulunamadı! Hep öyle yakışıklı kaldı.
Ölüme atlamadan hemen önce bir gazeteciyi aramış, son sözlerini söylemişti; ben de o gazeteciyle birlikte, kahrolmuş eşini, ailesini ziyaret etmiştim 4. Levent’teki evlerinde.
***
Bu yazı, “kayıp Napoli Panteri” ile bir türlü yazana, çizene, düşünene saygıyı becerememiş, hoyratlıktan kendini alamamış tarihimizin iki sanatçı sürgünü ve bugünkü kayıp sözcükler için olsun.
Nazım Hikmet o şiirin bir yerinde “İki şey var, ancak ölümle unutulur... Anamızın yüzüyle şehrimizin yüzü” der.
Bir de işte her renkten formanın, armanın, umudun, sığınmanın, sarılmanın yüzü!
İşte böyle çocuk, genç, mutluluğun resmi yüzler.
