Gurur-onur farkını öğrendik!
Bir duruşu olmalı insanın!
Sokak lambaları gibi dimdik!
Işık vermeli dibine ve etrafına..
Yine de ödün vermemeli mum misali kendinden.
“Gurur” sözcüğünü “Onur” ile değiştirmeli lûgatinda..
Eğer kuralları hiçe sayıp kuralsız yaşamaksa idol; bir onurunu, bir de şapkasını yanından ayırmamalı insan. Kolunun altına onurunu, başına şapkasını alıp “Eyvallah” diyebilmeli.
Kendisi olmalı insan, kendini bilen!
Karşıyaka’da 27 yıl önce tanıdım seni Yılmaz Vural. O zaman ile bu gün arası, “Rağmenlere Rağmen’’ daima sokak lambası gibi dimdik duran bir adam oldun benim gözümde.
Sırtından bıçaklamış, ciğerini dağlamışlar ayırmadan, dibine-etrafına ışık veren bir adam oldun benim gözümde daima.
Futbol otobanında acil yardımlık kazalar kaderin oldu hep. Önce 19 Mayıs Gençlik ve Spor Akademisi’nde ardından Deutsche Sporthochschule Köln’den gelen mektepliliğin, bir ilk oldu alaylılardan başka kuş tanınmayan yıllarda Türkiye’ye ‘‘merhaba’’ dediğinde. Yine de ödün vermedin mum misali kendinden.
MAHALLE BASKILARI
Senin için ‘‘içi boş kova’’ idi gurur. Onca hakarete inat; “düşünmeyi, tartmayı, duymayı değerlendirmeyi bilmez gurur’’ dercesine acı tebessüm yerleştirdin daima yüzüne.
Mahalle baskısı kuralları hiçe saydın. Mahallenin kuralsız gördüğünü yaşamayı idol edindin. Düşmüş-son nefesini vermek üzereymiş- yolda bırakılmış ayırmadın. Her yardım çağrısında, göze alınamayan yangınlara daldın. Ya söndürdün, ya hayata döndürdün ya da denedin. Gurur; ‘‘ doğası gereği direkt tepki verir, etkinin kardeşidir, şiddeti doğurur’’ idi senin için.
Kendi olan, kendini bilen olarak Göztepe’de bizlere yaşattığın, uzun lafın kısası bir durum. Çünkü sen, sadece İzmir’e değil, tüm Ege’ye, onurun eseri olan aydınlığı sundun.
Ve bize şunu öğrettin; Onur ile gururu birbirinden ayıran tek şey varmış. O da gururun içinde bulunan kibirmiş. Onur; sadece zeki ve kendini gerçekleştirebilmiş insanlarla yaşar, nefes alırmış. İnsan olmanın getirisi imiş. Doğal alanına kendiliğinden yerleşirmiş. Gururla birlikte yaşayamaz; zira gurur kapıdan girdiğinde onur zaten çoktan yolu yarılamış olurmuş.
