Şucâiyye, yani Mantartepe
ÖNCE, bundan yetmiş küsur sene önce yayınlanmış bir kitaptan yapacağım şu alıntıyı okuyun: “...Önümüzde, Gazze’nin bütün kısa dağlarına ve düşmanın cephesine hâkim, külâha benzer bir küçük tepe var. Bu tepede Şeyh Ali Mantar’ın çıplak türbesiyle iki ölü ağaç duruyor, Gazzeliler kıymetli adamlarını da Şeyh Ali Mantar’ın mukaddes toprağı etrafına gömmüşler.
Kısaca, ‘Mantartepe’ denen bu toprak çıkıntısı, Gazze Muharebeleri’nde unutulmaz bir isim bıraktı. Cephemizle karşı cephe arasında en elverişli tarassut yeri burası idi, Arap mezarlarının altında sekiz tünel deldik, cesur tarassut zabitleri bu tünellerden geçip top ateşlerini idare ediyorlar.
İkinci Gazze Taarruzu’nda İngilizler karadan ve denizden en ağır toplariyle üç gün Şeyh Ali Mantar’ın tepesini dövdüler. Korkunç bir gürültü ile toprağı karıştıran mermiler altında ufak tepenin irtifaı birkaç metre azalmış, ateş altında bir yanardağa benziyen tepe toz, toprak, sarı ve siyah dumanlar içinde boğulmuş idi. Kaç defa türbe, mezar, ağaç ve taş parçaları ve senelerden beri ılık mezarlarının içinde uyuyan ölülerin kemikleri bize kadar geldi.
Bir topçu zabitiyle bir telefoncu nefer, arasıra kopan bir telefon teliyle canlılara bağlıydı. Bazen yıkılan toprak tünel ağızlarını kapıyor, zabitle nefer nefeslerini boğan bu dar kanalın içinde menfezleri yeniden tırnaklariyle açıyordu. Bir tarassut mevkii büsbütün yıkıldığı zaman toprakların altında saatlerce el ve vücutla uğraşıp diğer mevkie geçmek lâzımdı. Onlar hiçbir gün bu cehenneme isyan etmediler. Dünyanın en büyük itidâliyle üç gün üç gece İkinci Gazze Harbi’nin batarya ateşlerini idare ettiler.
Mantartepe, İngilizler’e o kadar şüphe verdi, ki biz terkettikten sonra da üstündeki bir taşın hareketine karşı yüzlerce mermi attılar.
Şeyh Ali Mantar’ın tepesi altında sebat eden tarassut zabitleriyle neferler, Gazze günlerinin hakikaten en büyük kahramanıdırlar.
...Biliyor musun, bu kadar tazyik hangi kuvvet önüne toplandı?
32. Alay’ın 11. Bölüğü cephesine!
...Tarih böyle kahramanların isimlerini yazmaz fakat İkinci Gazze Muharebesi’nin son gününü görenler 11. Bölüğün ismini unutamazlar”.
“KAHRAMANLAR MAHALLESİ”
Birinci Dünya Savaşı’nın en dağdağalı günlerinde askerimizin Gazze’deki Mantartepe’yi umutsuzca müdafaasından bahseden bu satırları, Falih Rıfkı’nın bir ibret ve edebiyat şâheseri olan “Zeytindağı”ndan naklettim.
1917 Kasım’ında 32 Alay’ın 11. Bölüğü’nün ancak son neferinin de yıkılmasından sonra kaybettiğimiz Gazze’nin Mantartepe’si, İsrail bombalarının önceki gün en az 60 can aldığı bugünün Şucâiyye’si’dir. Gazze’nin en stratejik tepelerinden olan “Şucâiyye”, yahut tam ismi ile “Hayye’l-Şucâiyye”, “Kahramanlar Mahallesi” demektir ve bundan sekiz asır önce, Memlûkler zamanında buraya yerleştirilen göçebe Türkmen ve Kürt boylarının 13. yüzyıldaki Haçlı seferlerini kahramanca durdurmalarından sonra bu ismi almış, mücadelenin hatırası bu isim ile yüzyıllarca muhafaza edilmiş, biz Şucâiyye’ye orada bulunan “Ali Mantar Türbesi”nin isminden hareketle “Mantartepe” demişizdir.
Şimdi çoluk-çocuk, kadınerkek denmeden hemen her gün dünya kadar masumun katledildiği Şucâiyye, İngiliz mermileri ve bombaları ile bundan 97 sene önce işte böyle yüzlerce Mehmetçik’e de mezar olmuştu...
Dolayısı ile, bugün İsrail’in canını aldığı bîçare Filistinliler’in yanında dururken, Şucâiyye’de 97 sene önce toprağa düşmüş ama artık kemikleri bile kalmamış olan 32. Alay’ın 11. Bölük’ündeki yüzlerce Mehmetçik’i de hatırlamamız şarttır!
