Yaşa Fenerbahçe!
Her şey o şarkı ile başlamıştı; “sevdik seni her şeyden çok, Fenerbahçe, bize bu yoldan geri dönüş yok” diyerek ateşi çoktan yakmıştı Fenerbahçeli taraftarlar...
Geçen sene dillere dolanan, tüm sezon devam edip Berlin’deki Final-Four’da O2 Arena’da kulakları çınlatan o nakarat, birçok şeyi anlatıyordu aslında...
Özünde sevgi ve inanmışlık olan bu slogan, belki orada muradına eremedi ama döndü dolaştı ve şükürler olsun ki sonunda hedefi tutturdu dün!..
Kanarya, o geri dönüşü olmayan yolun sonunu Olympiakos gibi inatçı, iyi ve tecrübeli bir takımı sahadan silerek getirdi...
Sarı-Lacivertliler’in kalite olarak rakipten çok daha üstün olduğunu, kaderi değiştirecek oyuncu alternatiflerinin çokluğunu dile getirmiş, küçük detaylara daha özen gösterdiği taktirde Kanarya’nın taraftar desteği ve Obradovic faktörüyle kupayı kaldırmaya çok yakın olduğunu ifade etmiştik. Dün aynen böyle oldu.
Boyalı alanda rakibini sahadan sildi attı Sarı-Lacivertliler... 5’i Udoh imzalı 9 blokla adeta hava sahasını kapadılar Olympiakos’a... Udoh- Vesely ikilisi pota altında arı gibi çalışırken, Kalinic yine ekstra işler yaptı. Sırp forvet daha ilk çeyrekte 12 sayıya ulaşırken, işin değişmeli savunma kısmında kısaya da uzuna da kök söktürdü hep; üç kişilik oynadı sanki!..
Evet, Kalinic gerçekten muhteşemdi dün... Ama öyle bir Ekpe Udoh varkı ki sahada, o bile gölgede kaldı!.. ABD’li pivot, tıpkı Real Madrid karşısında olduğu gibi rakibin korkulu rüyasıydı. Ve o rüya neredeyse tüm Olympiakoslu oyuncular için kabusa dönüştü hep!.. 5 blok, 10 sayı, 9 ribaund, 4 asist... Fazla söze gerek yok; MVP olmayı fazlasıyla haketmişti Udoh...
Kalite farkı dedik ya; son çeyreğin başında “balyoz” Olympiakos’un başına inerken tüm açıklığıyla ortaya çıktı. Ateşi Datome yaktı, Antic, Bogdanovic, Kalinic de üzerine benzini attı, sanki alev aldı Sinan Erdem Arena...
Tüm bireyleriyle “takım” olmayı başarıp bileğinin hakkıyla hedefe ulaştı Kanarya...
Birkaç cümle de coachların coachu “efsaneye”, Zeljko Obradovic’e...
25 yıl önce İstanbul’da Partizan’la kupayı kaldırırken,Abdi İpekçi’de O’nu gıpta ile izlemiştim. Kısmet buymuş ki, 25 yıl sonra bu kez Fenerbahçe’nin başında O kupayı kaldırırken, ben de tribünde bu muhteşem sahneyi bu kez keyifle izlemenin gururunu yaşadım... Ne mutlu bana...
Ne mutlu Obradovic gibi bir efsaneyi getirip bu başarının temellerini atan Başkan Aziz Yıldırım’a ve ne mutlu tüm Fenerbahçeliler’e... İzmir Marşı’nı söyleyip, Mustafa Kemal’in askerleri olduğunu her defasında dile getiren o müthiş taraftarları da unutmalayım... Takımlarını, Avrupa’daki örneklerini bile kıskandıracak kadar centilmence ve coşkuyla destekleyip rakip oyuncuları alkışlama inceliğini gösteren Sarı-Lacivertli taraftarlar da bu mutluluğu fazlasıyla hakettiler...
F.Bahçe dün “Avrupa’nın elitler kulübüne” adım attı. Ama bundan da önemlisi, Türk basketbolu adına Avrupa’da yeni çağı başlattı.
