Zehir olmuş bayramlar

Bayram gibi kutlayamadığımız bir Ramazan Bayramını daha geride bıraktık...

Şehitliklere yeni konuklar uğurlarken, mezarlıkları sürekli mekan haline getirmiş yanık yürekli anneler, babalar, kız kardeşler, sevgililer, eşler, çocuklar, “şehitlerin ölmüş olduğu”na bir kez daha şahit oldu...

Bu dünya nimetlerini, sevgilerini, yaşamını katillerine ve onları var edenlere bırakan daha 30 yaşını bile görmemiş, on binlerce gencimiz, dönüşü olmayan yola çıkmışken, daha onbinlerce şehit adayı dağlarda terörist peşinde...

Zannederdim ki; bu ülkenin insanı her şeyi unutur da, bu vatan için can vermiş şehitlerini asla unutmaz, katil sürüsü PKK’lıların evlatlarına kıymış olmalarına alışmaz...

CANLAR GERİ GELMİYOR

Üzüntü ile görüyoruz ki; artık günde bir-iki, üç-beş şehir “günlük vakalar” haline geldi... Yazması bile çok acı ama, artık 10 ölüden aşağısı sıradan vaka gibi...

Genel Kurmay açıklamalarındaki cümlelerden birisi de, şehit haberlerinin arkasına eklenen; “Aynı çatışmada 10 terörist de etkisiz hale getirilmiştir...” cümlesidir.

Özeti, “5 şehit verdik ama, 10 teröristi de öldürdük...”

Oysa kanı yerde bırakılmayan o vatan evlatları artık bu dünyada yoklar...

Onlar, o canları cananlarından ayırdıktan sonra her birinin başına bin terörist öldürsen ne yazar?

BU ÜLKEDE HAYVAN OLMAK

Sosyal medya iki gündür, boğazından bağlandığı otomobil arkasında sürüklenen köpeğin görüntülerini konuşuyor.

Ben bu türleri, “henüz insanlık evrimini tamamlamamışlar” olarak nitelesem de, bu yetmiyor...

Bir başkası bir başka yerde bir başka hayvanı dövebiliyor, eziyet edebiliyor.

Aklıma gelen yöntem; bu türlerin bırakın hayvana sahip olmayı, hayvana dokunmasının, yaklaşmasının bile önüne geçecek kanunlara ve uygulayıcılara sahip olmaktır.

Yoksa bir hayvanseverin objektifine takılan, bu insan müsveddelerinin elinden hayvan kurtarmak zordur... Yani bu ülkede hayvan olmak da zordur...